"Όταν το παρόν διδάσκεται από το παρελθόν".
Αυτή η καλή διάθεση δεν κράτησε πολύ. Όταν χρειάστηκε να πληρωθούν όλα αυτά τα όμορφα πράγματα, οι βοσκοί της Αρκαδίας εξοργίστηκαν. Έκρυψαν τις δραχμές τους ανάμεσα στο δέρμα και στο πουκάμισο και κατέφυγαν στα βουνά. Στα χωριά οι εφοριακοί γνώρισαν υποδοχή με θρήνους και βρισιές. Απόλυσαν σκυλιά ξωπίσω τους, και πολλοί απ' αυτούς τους υπαλλήλους έμαθαν καλά, με τίμημα τα πανταλόνια τους, ότι ο Όμηρος δεν έχει άδικο όταν λέει ότι οι μολοσσοί της Αιτωλίας έχουν γερά δόντια. Αυτός ο καλός λαός της Ελλάδας, παρά τα λαμπρά του προτερήματα, είναι ακόμα πιο δημοκρατικός, πιο διψασμένος για ισότητα, πιο απαιτητικός από το δικό μας. Θέλει, με κάθε θυσία, να ελέγχει, χωρίς συμβιβασμούς και επιείκειες, το έργο των εντολοδόχων του. Πληρώνει τους φόρους με βαριά καρδιά, και αυτό μόνο όταν έχει φτάσει πια στα άκρα. Αφού τους πληρώσει, δεν υπολογίζει ούτε τα χρέη, ούτε τα οφέλη, ούτε τους υπαλλήλους που πρέπει να πληρωθούν, ούτε τα χιλιάδες έξοδα που περιλαμβάνει ένας προϋπολογισμός. Μια μέρα, ο καλός μου υπηρέτης ο Γιάννης ο Κρητικός μου έλεγε με κλαψιάρικη φωνή: «Κύριε, επί Δηλιγιάννη πληρώναμε λιγότερους φόρους και όμως αγοράζαμε πολλά πλοία». «Ω ξένε!» μου έλεγε ο δάσκαλος του σχολείου στο Λιδορίκι, στη Δωρίδα, «είμεθα γαϊδούρια φορτωμένα, δεν μπορούμε πλέον».
Απόσπασμα από το βιβλίο του Γάλλου Καθηγητή G. Deschamps με τίτλο «Η Ελλάδα σήμερα. Οδοιπορικό 1890.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου